Młodzi, wykształceni i biedni warszawiacy

Na przestrzeni dziejów Polacy wykazywali nieprzeciętne wprost zdolności do życia, działania i myślenia w warunkach, w których inni już dawno by się poddali.

Przypomnę choćby okres rozbiorów, który przetrwaliśmy, carskich restrykcji, wynaradawiania, emigracji, czasy PRLu, gdy dla sąsiada z II piętra byliśmy wrogiem klasowym i sąsiad ten usiłował nas zniszczyć wszystkimi dostępnymi sposobami mimo, że przecież w tym samym sklepie osiedlowym kupowaliśmy ten sam ocet i świąteczne pomarańcze.

Wydawałoby się, że 26 latach od odzyskania niepodległości wejdziemy w końcu w jakiś ekonomiczny stan, który nie będzie wymagał od nas, wyssanej z mlekiem matki, życiowej ekwilibrystyki przetrwania.

Okazuje się, że to dziedzictwo jest trwalsze, niż myśleliśmy. Ten narodowy gen nie opuszcza nas w każdych czasach.

Młodzi ludzie np. w Warszawie wg raportu agencji Knight & Frank żyją za więcej, niż są w stanie zarobić i nie stać ich na to, co mają bez żadnych wyrzeczeń mieszkańcy innych dużych metropolii. Wg raportu brakuje młodym warszawiakom 2% dochodu, by zmieścić się w niezbędnych wydatkach. Ich sytuację można porównać jedynie do mieszkańców Szanghaju i Hong Kongu.

Za to np. ich młodzi sąsiedzi z Frankfurtu nad Menem, z tego, co zarobią, mogą jeszcze zaoszczędzić 60%. Podobnie dobrze mają się paryżanie, amsterdamczycy czy londyńczycy.

Granice są otwarte i młodzi ludzie mogą z łatwością porównać sobie standard życia w Polsce i zagranicą.

Przy tej polityce naszych władz, przy zerowej trosce o przyszłość i o teraźniejszość socjalną, nasz narodowy gen przetrwania musi być bardzo silny. Ale z czasem siła genów słabnie, czasem słabnie też motywacja i wola.

Jeszcze trwamy i czekamy, coraz mniej co prawda cierpliwie, na objawienie się charyzmatycznych wodzów narodu, którzy dokonają spektakularnego cudu, niespotykanego od wieków w naszym kraju i spowodują, że Polak zwiąże koniec z końcem.

Ale, póki co, jak to mówią w moim zawodzie, mamy pozamiatane.

Grabarz