Zaczynam od A jak ABBA

Długo mierzyłem się z zamiarem dzielenia się z czytelnikami moimi przemyśleniami i uwagami na temat nurtujących mnie różnych problemów. Nie jest bowiem łatwo zacząć, narzucić sobie regularny tryb przekazywania cyklicznie nowych treści. A najtrudniej wybrać pierwszy temat do podzielenia się własnymi często osobistymi odczuciami. Wpadłem więc na pomysł, że zacznę od początku, czyli od A jak ABBA.

Oto niemal czterdzieści lat od zakończenia działalności koncertowej zespół ABBA obwieścił, że powraca na scenę. ABBA to jeden z fenomenów światowej muzyki rozrywkowej uwielbiany przez kolejne pokolenia słuchaczy. Z sukcesem artystycznym wiązał się olbrzymi efekt komercyjny. Cały świat kupował płyty, bilety na globalne trasy koncertowe wyprzedawały się na pniu. Co kilka lat zespół powracał z nowymi wpadającymi w ucho utworami. Konta bankowe artystów a także menedżerów i współpracowników wypełniały się kolejnymi milionami. Po latach doszło jednak do kryzysu. Różnice zdań w zespole, zmęczenie i znużenie, przede wszystkim w ramach dwóch muzycznych małżeństw. Nastąpiły rozwody a obie wokalistki, a zwłaszcza Agnetha Faltskog mówiły publicznie o wielkim rozczarowaniu zachowaniem swoich dotychczasowych partnerów. Ci zresztą szybko znaleźli nowe połowice i ułożyli swoje życie osobiste. Zdawałoby się, że trudno było oczekiwać szczęśliwego epilogu. Aż tu nagle, ni stąd, ni zowąd zespół ma wrócić z nowym repertuarem i trasą koncertową. Obwieszcza to prasa całego świata na pierwszych stronach wielkimi nagłówkami. O internecie nie wspomnę.

Jednak po chwili okazuje się, że nie wszystko jest takie różowe ani nawet takie jakie się na pierwszy rzut oka wydaje. Jak często przy tego typu powrotach sprzedawane są zachwyconej publice pierwsze zaklęcia i bajki, zwane przez dzisiejszą młodzież farmazonami. Oto najbardziej załamana przez całe dekady Agnetha Faltskog oznajmia, że wchodząc do studia, w którym nagrywana jest nowa płyta, czuje się tak radosna i natchniona jak wówczas gdy ABBA odnosiła pierwsze wielkie sukcesy, między członkami zespołu niezawodna przyjaźń a małżonkami niczym nie zmącona, bezgraniczna miłość. Można pani Agnecie pozazdrościć i podzielać jej radość, ale znaki zapytania rodzą się dalej. Otóż ABBA ogłasza, że nagrywa nowego longpleja, ale na niego mają się składać przeróbki największych starych hitów i dwie nowe kompozycje. Dla jednych może mało nowości ale wielu innych uzna, że lepszy rydz niźli nic.

Ale największym farmazonem, utrzymując młodzieżowy slang, jest w mojej ocenie zapowiedź trasy koncertowej. Otóż w świat pojedzie ABBA, ale to nie będą oni, albo inaczej, oni tylko nie do końca prawdziwi, to znaczy sztuczni albo precyzyjniej, wirtualni. To ma wyglądać mniej więcej tak. Na koncert przyjdzie prawdziwa publiczność, kupi prawdziwe bilety, tylko wykonawcy mają wyglądać jak prawdziwi, choć w rzeczywistości będą awatarami, hologramami czy kimś pod inną nazwą ale swoimi postaciami. Mi się do tej pory zdawało, że gdy udaję się na koncert, ważny jest dla mnie kontakt z żywym artystą. Każdy koncert jest inny, choćby dlatego że również wykonawca potrzebuje interakcji z publicznością a ta jest różna, żywiołowa, chłodna, śpiewająca tekst z wykonawcą, albo tylko słuchająca. A oni nawet nie przyjadą ale będą wypuszczonymi z wyświetlacza awatarami – hologramami i tyle.

Nie chcę potępiać w czambuł tego typu koncepcji. Ta może w pewnych przypadkach okazać niezastąpiona. Byłaby to jedyna możliwość urządzenia wspólnego koncertu na przykład Krzysztofa Krawczyka z Elvisem Presleyem lub Michaela Jacksona z Luciano Pavarottim. Ale szwedzka czwórka idzie w moim przekonaniu po najmniejszej linii oporu, odcinając kupony od swojego niewątpliwego sukcesu i geniuszu. Tym niemniej, można się spodziewać, że publiczność dopisze a i kasa będzie się zgadzać.

To tyle w moim pierwszym felietonie. Zanim dojdę do Z w międzyczasie coś jeszcze spróbuję napisać.

Robert Małłek