ZDANIEM CZARNECKIEGO. Jak Chirac obiecywał Polsce gruszki na wierzbie....

Prezydent Francji Jacques Chirac przemawiał w polskim parlamencie równo ćwierć wieku temu. Mowa ta przeszła do historii z dwóch powodów. Po pierwsze, gość z Paryża, skądinąd znany kobieciarz co wpisuje się w jakimś sensie we francuską tradycję, w czasie swego wystąpienia, gestykulując, zrzucił szklankę z wodą na głowę stenotypistki, która uwieczniała jego „złote myśli”. Byłem posłem na Sejm RP przez dwie kadencje, teraz posłem już trzecia kadencje jest mój syn Przemysław i nie pamiętamy, aby coś takiego zdarzyło się kiedykolwiek wcześniej czy później. Druga przyczyna, dla której mowa Chiraca uważającego się za politycznego następcę generała Charles’a de Gaulle’a zapisała się w dziejach to ta, że prezydent Francji zapowiedział wejście Polski do Unii Europejskiej już… w 2000 roku! 

Wielu z ówczesnych polityków i dziennikarzy łyknęło to i jeszcze zamlaskało. Po kilku miesiącach byli święcie oburzeni, gdy ja, jako dopiero co mianowany Minister – Przewodniczący Komitetu Integracji Europejskiej stwierdziłem, że to mrzonki, że Francuz się mylił i tak naprawdę Polska zostanie przyjęta do UE cztery-pięć lat później niż on głosił. Podniósł się rejwach, że Czarnecki to czarnowidz, a może tak naprawdę chce opóźnić akces Rzeczypospolitej do Unii. Naiwniacy, którzy bezkrytycznie przyjęli obiecanki-cacanki lokatora Pałacu Elizejskiego zaatakowali mnie z najcięższych dział, powołując się na Francuza, że przecież obiecał, że wejdziemy już w roku 2000. Potem nikt z nich nie odszczekał i nie przeprosił, gdy Polska została przyjęta do UE 1 maja 2004 roku, a więc w tych ramach czasowych, które zapowiadałem. 

Jaki z tego wniosek? Niekoniecznie taki, że 34-latkowie (tyle wtedy miałem lat)mają częściej rację niż 65-latkowie, bo tyle miał wtedy Jacques Chirac. Raczej należy pokusić się o inną konkluzję. Na różne zapowiedzi polityków szeroko rozumianego Zachodu, nie tylko Francji (czy Niemiec) nie patrzmy jak na święty obrazek, tylko krytycznie, uruchamiając własne myślenie i patrząc przez pryzmat polskich doświadczeń, polskiej mądrości i polskiego realizmu. Tylko tyle - i aż tyle.