Białoruska ruletka, czyli Terlecki na celowniku

Próba odwołania Ryszarda Terleckiego z funkcji wicemarszałka Sejmu może okazać się kluczowa dla przyszłości układu rządzącego, zwłaszcza, że sprzyja temu pozostające wciąż formalnie jego częścią Porozumienie Jarosława Gowina. 

Pisowski intelektualista i faktyczny mózg większości politycznych działań władzy Ryszard Terlecki nie jest kolejnym Antonim Macierewiczem z opinią nawiedzonego ani nieudacznikiem pokroju Jacka Kurskiego: to prawa ręka Jarosława Kaczyńskiego nie tylko w Sejmie. Przewodzi klubowi parlamentarnemu, nieformalnie rzecznikuje partii rządzącej. Dziennikarze sejmowi niby to z niego podrwiwają ale czekają wytrwale aż wypowiedź wicemarszałka stworzy przekaz dnia: sam Kaczyński wypowiada się przecież rzadko i nieporadnie. Zapewne zresztą prezes pozujący na drugiego choć mniejszego Piłsudskiego i przywiązany do idei prometejskiej jeśli chodzi o polską politykę wschodnią nie jest zachwycony tym, że jego powiernik Terlecki odsyła liderkę emigracji białoruskiej Swietłanę Cichanouską do Moskwy z tego powodu, że uczestniczyła w demokratycznej uroczystości wspólnie z prezydentem Warszawy Rafałem Trzaskowskim, zarazem wiceprzewodniczącym opozycyjnej Platformy Obywatelskiej. 

- Poproszę o następne pytanie - tak odpowiedział rzecznik Porozumienia Jan Strzeżek na indagacje dotyczące zalet Terleckiego jako wicemarszałka Sejmu. Jeszcze niedawno ten ostatni oznajmiał, że gdyby to od niego zależało, pozbyłby się koalicjantów PiS: zarówno gowinowców jak Solidarnej Polski Zbigniewa Ziobry. Teraz Porozumienie ma okazję do rewanżu. Jego przedstawiciele tak jak opozycja uznają wypowiedź profesora Terleckiego za niedopuszczalną. Partia Gowina od dłuższego czasu się autonomizuje, popiera wraz z demokratycznymi ugrupowaniami kandydaturę prof. Marcina Wiącka na Rzecznika Praw Obywatelskich a nie lansowaną przez resztę PiS senator z Olsztyna Lidię Staroń. Od tego wciąż jednak daleko do otwartego buntu i odwrócenia sojuszy. Okazja właśnie się trafia.

Wcześniej Gowin nie chciał budować z opozycją nowej większości, bo oferowano mu tylko fotel marszałka Sejmu, a chciał zostać premierem, tej funkcji nie zamierzała jednak się wyrzec montująca nowy układ rządzący.

W poprzedniej kadencji, gdy PiS dysponował w Sejmie większością nie tak kruchą jak obecnie ze stanowiska marszałka musiał odejść Marek Kuchciński, wykpiwany i przezywany awiatorem po tym jak ujawniono jego niezliczone loty do Rzeszowa na koszt podatnika i zabieranie na nie jak do taksówki kolegów partyjnych. Zastąpiła Kuchcińskiego Elżbieta Witek, z którą podobnych problemów nie było. Jak się wydaje, Kaczyński będzie wolał odsunąć Terleckiego niż przegrać prestiżowe dla partii władzy głosowanie. Chyba, że uzna to za moment prawdy, policzenia wiernych szabel w Sejmie i jeśli się nie uda pójdzie na przedterminowe wybory. Paradoks polega na tym, że tych ostatnich wciąż opozycja może obawiać się bardziej niż PiS. Notowania partii rządzącej sięgają bowiem w niektórych sondażach 40 proc po tym jak wypłata trzynastej emerytury podziałała kojąco na nastroje opinii publicznej. 

Jeśli jednak opozycja zamierza wicemarszałka odwołać, musi przełamać prześladujący ją ostatnio kompleks niemożności. Ujawniał się przy okazji przegrywania nawet tych głosowań, gdzie wszystko starannie przeliczono zawczasu, jak w wypadku preambuły do ustawy ratyfikującej europejski fundusz odbudowy w Senacie. Terlecki nie jest w opozycji postacią popularną, ale jego odwołanie to nie hasło sprzyjające mobilizacji wszystkich, którzy pozostają poza układem rządzącym od Lewicy po Konfederację. Zaś Porozumienie Gowina wbrew obecnym zapowiedziom może poczekać na inną okazję do wyboru własnej drogi. Wynik głosowania jawi się więc niepewnie. Białoruska ruletka, można by powiedzieć.