Przystanki autobusowe Warszawa - arcydzieła małej architektury

ZTM lamentuje, że przystanki autobusowe są dewastowane i  że  dużo pieniędzy wydaje się na nowe wiaty.

Jak do tej pory nie ma mocnych na wandali, pijaczyny i obszczymurów. Żyjemy w rzeczywistości, w której te osobniki funkcjonują, mają się dobrze i nic nie wskazuje na zmianę ich statusu oraz aktywności. Należy więc przedsiębrać takie środki, by aktywność wyżej wymienionych  jak najmniej utrudniała życie reszcie społeczeństwa, a jej efekty były jak najmniej pecuniożerne.

Wydaje się, że przykładem takiej inicjatywy, może niezbyt udanej, jest wiata przystankowa zaprezentowana na zdjęciu.

Posiada ona tylko jedną ścianę – tylną, i tylko tę ścianę wandal może stłuc, bo jest ona oczywiście ze szkła. Innych ścian wiata przystankowa nie ma, choć jej celem nadrzędnym  miała być ochrona oczekujących na środek transportu przed wiatrem  i deszczem, tym zacinającym też.  Ta funkcja przystanku została całkowicie wyłączona, być może po to, by obszczymur nie miał kąta do zrealizowania swojej ulubionej czynności, bo sikać pod wiatr to i on nie lubi. Natomiast wiata ma dach, tak na ponad 3 m wysokości – zapewne po to, by zmieścił się tam pasażer z wielbłądem. Bo któżby inny?

Należy jednak docenić twórczą pracę projektantów małej architektury miejskiej, bo może w końcu, metodą  prób i  błędów, zaczną wpadać na pomysły, no może nie genialne, ale przynajmniej pożyteczne. Czy wiecznie potłuczone, szklane wiaty przystankowe nie mogły by być mniej szklane? Mamy do dyspozycji  tyle możliwości, a wciąż trzymamy się tej najbardziej kruchej i najbardziej drażniącej wandala i pijaczynę?

Ja tam nie rzeźbię  w szkle, raczej w piachu i w glinie, więc nie będę tu geniuszom od miejskiej architektury przystankowej doradzał.

Ale w moim zawodzie mówią - nic tak nie prowadzi na manowce jak poczucie wielkiej misji dziejowej, co dedykuję twórcom małej, miejskiej architektury.

Grabarz