Gorzka prawda o Grupie Wyszehradzkiej

Grupa Wyszehradzka w sposób istotny dla interesu Polski działała tylko w latach 1991 - 1993, jako platforma wzmacniająca zabiegi na rzecz przystąpienia jej uczestników do UE, a także uzgodnień gospodarczych (w 1992 r. zawarte zostało Środkowoeuropejskie Porozumienie o Wolnym Handlu CEFTA). Potem, do roku 1999 nie funkcjonowała - Czechy i Słowacja sprzeciwiały się współpracy w jej ramach stawiając głównie na bezpośrednie relacje z Niemcami. Różne też były priorytety jej uczestników w polityce zagranicznej, co trwa do dzisiaj. Współpraca ożywiała się nieco przy konstruowaniu budżetów UE, szczególnie na perspektywę 2014 - 2020, głównie ze względu na pozycję Janusza Lewandowskiego, który gwarantował „przypilnowanie” interesów naszych partnerów.
 

Charakterystyczne w historii Grupy jest to, że nasi partnerzy angażowali się w jej działania tylko wtedy, gdy silniejsza od nich Polska mogła wesprzeć ich interesy. Jeśli widzieli możliwość załatwiania swoich spraw bez nas, a nawet wbrew naszym interesom - robili to. Szczególnie było to widoczne w sprawach dla nas najistotniejszych - polityki wschodniej, czy też wspólnej polityki energetycznej UE. W czasie, kiedy my walczyliśmy o sankcje dla Rosji prezydent Czech Milos Zeman krytykował je i jeździł z wizytami do Moskwy, a Viktor Orban przyjmował z honorami Putina w Budapeszcie i łamiąc solidarność UE podpisywał z nim kontrakty.

W kontekście powyższego lamenty o naszą postawę w sprawie uchodźców są śmieszne. Tym bardziej, że w Grupie zapowiadaliśmy, że będziemy utrzymywać nasze stanowisko do chwili spełnienia w UE naszych postulatów. Wszystkie zostały spełnione. Mieliśmy więc działać wbrew własnym interesom? Żeby wzmocnić Orbana w zmaganiach z Jobbik?