Marzec’ 68

Dziś odbył się pokaz prasowy filmu „Marzec’ 68” w reżyserii Krzysztofa Langa. Film opowiada o losach młodych, zakochanych w sobie ludzi – Hani (Vanessa Aleksander) i Janka (Ignacy Liss), ale bohaterem drugiego planu jest tło historyczne. Po czasie tło staje się jednak bohaterem pierwszoplanowym.

Warszawa, rok 1968. Studenci protestują przeciwko bezprawnemu relegowaniu kolegów z uczelni oraz w obronie zdjętych z afisza „Dziadów”, które wystawiane były w Teatrze Narodowym przez Kazimierza Dejmka. Wśród protestującej młodzieży znajdują się również Hania i Janek. 

Film nie jest romantycznym utworem, ponieważ w tle pojawia się polityka. Brutalna i cierpka, która coraz bardziej wdziera się w życie niczego nieświadomych bohaterów, a jak pokazuje życie od przeszłości nie ma ucieczki. Zakochani idą ramię w ramię, ale ich rodziny znajdują się po dwóch stronach marcowej barykady.

W marcu 1968 roku „Moczarowcy” – grupa skupiona wokół ministra spraw wewnętrznych Mieczysława Moczara – walcząc o wpływy, posługuje się mieszaniną antyinteligenckich, komunistycznych i nacjonalistycznych haseł. Moczar liczy na to, że marcowe demonstracje studentów osłabią pozycję Gomułki w partii, pozbawią go zaufania sowietów i umożliwią przejęcie władzy. 

Gomułka chcąc zachować stanowisko, wygłasza antysemickie przemówienie, dając w ten sposób przyzwolenie na wyrzucanie z pracy wybitnych naukowców, ludzi kultury, intelektualistów oraz zwykłych ludzi. Jedną z osób dotkniętych czystką jest ojciec Hani, znakomity lekarz. Rodzina dziewczyny zostaje bez środków do życia oraz perspektyw na przyszłość, jedynym wyjściem z tej sytuacji wydaje się wymuszona emigracja.

Hania jednak nie chce wyjeżdżać. Ma tu ukochanego Janka, z którym planują wspólną przyszłość, a jej poczucie tożsamości ukształtowała polska kultura i tradycja. W domu Janka, gdzie dotąd panowały harmonia i serdeczność, z nieco innych powodów też zaczyna dziać
się źle...

Film porusza ciężkie tematy - dyskryminację, władzę wykorzystywaną do szerzenia propagandy, ale przede wszystkim zostawia nas z poczuciem niesprawiedliwości. Niesprawiedliwości i ogromnego smutku oraz złości.

A jak pisała Zofia Nałkowska „To ludzie ludziom zgotowali ten los”. I od lat nic się nie zmieniło…

CZYTAJ RÓWNIEŻ: