Paradoks Tuska - czyli sposób na Hołownię, nie na Kaczyńskiego

Paradoks Donalda Tuska, postrzeganego jako polityk, który wielokrotnie prowadził swoich do zwycięstwa nad PiS, polega na...

...tym, że od chwili jego powrotu na fotel lidera Platformy Obywatelskiej partia zyskuje w sondażach ale wyłącznie kosztem również opozycyjnego ruchu Szymona Hołowni. Notowania rządzących ani drgną.

Oceniany - i słusznie - jako wielokrotny zwycięzca Tusk był w stanie wyprowadzić PO funkcjonującą wciąż pod anemiczną marką Koalicji Obywatelskiej na drugie miejsce w sondażach, jednak nie widać szans na nadrobienie straty do PiS. W tym sensie wieloletni premier (funkcję tę pełnił przez siedem lat, najdłużej w historii niepodległej Polski) spełnia wyłącznie nadzieje aparatu partyjnego ale nie antypisowskich i nastawionych na zmianę władzy w Polsce wyborców. Ci ostatni nie mają zresztą nic przeciw Hołowni, poparcie na PO-KO przerzucają, bo pod batutą Tuska wydaje się ona silniejsza od Polski 2050.  

Zaś PiS wcale nie traci, w rankingu IBRIS z ostatniego weekendu jak zwykle prowadzi z 34 proc poparcia. Koalicja Obywatelska (czyli w praktyce PO) może liczyć na 26 proc wyborców, ruch Polska 2050 Hołowni na 11 proc. Do Sejmu weszłyby jeszcze: Lewica z 7 proc oraz Konfederacja i PSL po 5 proc poparcia każde [1]. Nie wróży to trzęsienia ziemi lecz wybór parlamentu w praktycznie niezmiennym składzie, jedynym wyjątkiem byłaby obecność w nim liczniejszej załogi Polski 2050, bo dziś Hołownia ma tam zaledwie paroosobową reprezentację secesjonistów z innych ugrupowań: jego ruch powstał na fali sukcesu lidera w wyborach prezydenckich (14 proc i trzecie miejsce) ale już po poprzednim głosowaniu do parlamentu więc mógł już tylko łowić tych, co do niego weszli. Gdyby wynik najbliższych wyborów okazał się podobny jak sondażu IBRIS, Polską rządziłby nadal PiS zapewne z coraz bardziej upodabniającą się do niego Konfederacją. O wielkiej zmianie nie ma co myśleć.

W świetle tych notowań wizjonerskie przemówienie Tuska wygłoszone w hali na Żeraniu okazałoby się nie zapowiedzią skutecznego odsunięcia PiS od władzy - jak powracający lider obiecał - lecz wyłącznie sygnałem powrotu na drugie miejsce z zachowaniem statusu głownej siły opozycji, utraconego w czasach przejściowego przywództwa Borysa Budki na rzecz ruchu Hołowni.

Pełniący obowiązki przewodniczącego Tusk zdaje się o tym wiedzieć i z tym godzić. Porwał tłumy na Długim Targu w Gdańsku, ale z konkretów w pamięci pozostawało tylko wyzwanie na ubitą ziemię Jarosława Kaczyńskiego: tymczasem nie debat z liderem PiS oczekuje od przywódcy rozeźlony marazmem obecnej władzy elektorat. Jednak ton narracji politycznej wciąż nadaje PiS: czy chodzi o koncesję TVN czy immunitet prezesa Najwyższej Izby Kontroli Mariana Banasia. Platforma zaś... zajmuje się sobą. Wcale nie problemami istotnymi dla jej własnych zwolenników.

Donald Tusk nie przystał na szybkie wybory przewodniczącego, jakich domagał się zapowiadający konkurowanie z nim prezydent Warszawy Rafał Trzaskowski. Pozbył się z funkcji szefa klubu Cezarego Tomczyka, trzymającego z ubiegłorocznym kandydatem w wyborach na prezydenta kraju. Również zakaz łączenia funkcji w zarządzie partii i kierownictwie klubu godzi w zwolenników Trzaskowskiego. 

Jak mawiał bohater "Lamparta", znakomitej powieści włoskiego pisarza Giuseppe Tomasi di Lampedusy: wiele trzeba zmienić, żeby wszystko pozostało po staremu. 

^{_{[1] sondaż IBRIS z 24-25 lipca 2021}}

Masz newsa z Warszawy? Napisz do nas: [email protected]

Łukasz Perzyna

_{^{Fot. Archiwum Kancelarii Prezydenta RP}} 

CZYTAJ RÓWNIEŻ: