Wojtka nikt nie jest w stanie zastąpić

Dzisiaj w nocy zmarł Wojciech Borowik. Był prezesem Stowarzyszenia Wolnego Słowa. Był takim prawdziwym prezesem z autorytetem w środowisku ludzi dawnej opozycji antykomunistycznej. Łączył dosłownie wszystkich.
Ktoś napisał, że zawsze zawiadamiał nas o śmierci jakiegoś naszego kolegi. Dziś wszyscy z bólem zawiadamiamy, że Wojtek już niczego nie napisze. Bardzo często dzwonił do nas, że jest potrzebna pomoc, bo jakiś kolega nie ma na leki lub wręcz nie ma za co go pochować. Był takim naszym sumieniem.
Był patriotą. Często mawiał, że najbardziej szkodzi naszemu krajowi zbyt głęboki spór między ludźmi, którym chodzi o to samo.
Osobiście zawdzięczam Wojtkowi wiele rzeczy. Zawsze każdy z nas mógł liczyć na jego pomoc.
Kiedy kilka lat temu postanowiliśmy zorganizować głodówkę w sprawie historii w szkołach, to bez wahania udostępnił nam siedzibę Stowarzyszenia. Wiem, że z tego tytułu miał trudne rozmowy ze strony właściciela lokalu, jak i wewnątrz środowiska. Sam nie był do tej naszej akcji przekonany, ale uważał, że każde działanie ze szlachetnych pobudek musi liczyć na jego osobiste wsparcie.
Nasze wieloletnie spotkania na Żoliborzu z okazji wyborów 4 czerwca gromadziły wszystkich. Od początku wiedzieliśmy, że jak Wojtek się w takie spotkanie zaangażuje to wszyscy przyjmą jego zaproszenie. Taki był i tak na niego patrzyli wszyscy.
Jego ostatnie dzieło, czyli minimalne emerytury dla działaczy byłej opozycji to wielka sprawa. I znowu w Parlamencie była to inicjatywa popierana przez wszystkich. Jak zobaczyłem, kto podpisał apel do władz, to zdałem sobie sprawę, że tylko on był w stanie spowodować abym podpisał wspólny dokument z ludźmi, z którymi pewnie miałby problem zamienić nawet kilka słów.
Mój Boże. Nie ma już Wojtka. Jest takie powiedzenie, że „nie ma ludzi niezastąpionych".
To nieprawda. Wojtka nikt nie jest w stanie zastąpić.