Hołownia: Dzieci znikają z radarów [NASZ WYWIAD]

Z Szymonem Hołownią, założycielem Ruchu Polska 2050 rozmawia Łukasz Perzyna

- Zwykle rozmawiamy o polityce, ale teraz spytam o alarm, jaki Pan podniósł w związku z faktem, że od początku nauczania zdalnego w szkołach okazało się, że spora grupa dzieci, jak Pan to ujmuje, zniknęła z radarów: w realizowaniu obowiązku szkolnego za pośrednictwem komputera nie uczestniczą, praktycznie nie wiadomo, co z nimi się dzieje. Jak wiele ich jest?

- 48 proc nauczycieli ma co najmniej jednego takiego ucznia, o którego losach w czasie pandemii nic nie wie. To, że tak się dzieje, wynika z danych Centrum Cyfrowego. Odkąd szkoły przestawiły się na nauczanie zdalne, nauczyciele nie mają żadnych wiadomości o części podopiecznych. W samej Warszawie takich dzieci jest kilkaset, w całej Polsce na pewno wiele tysięcy. 

- Co wynika z tych groźnych danych? 

- Pamiętajmy, że szkoła stanowi nie tylko miejsce edukacji, ale również do czasu pandemii pozostawała miejscem spotkań, dzięki któremu dało się rozpoznać, w czyim domu coś złego się dzieje. Czy coś jest nie tak...  

- Sprecyzujmy...

- Chodzi również o to, czy dzieci nie padają ofiarą przemocy domowej. Dlatego musimy odzyskać te tysiące dzieci, o których mówi się, że zniknęły z radarów, nie tylko ze względu na to, że jeśli się nie uczą w tej nowej, zdalnej formie - będą miały później zaległości, trudne do nadrobienia. Musimy wiedzieć, co się z nimi dzieje. Bulwersujący raport fundacji "Dajemy dzieciom siłę", z którą współpracowałem doskonale, jeszcze zanim zająłem się polityką, więc wiem, że to organizacja poważna i wiarygodna stwierdza, że jedna trzecia dzieci w okresie pandemii staje się ofiarą różnych form przemocy domowej. Przy czym co dziesiąte dziecko nie ma nawet do kogo zwrócić się o pomoc, pójść po radę.

- Kto powinien zająć się poprawianiem tej sytuacji, żeby dzieci nie były same, a my żebyśmy wiedzieli, co się z nimi dzieje. Państwo czy organizacje pozarządowe?

- Działania powinny oczywiście zostać podjęte zarówno przez państwo jak NGO'sy, we wzajemnej współpracy. O nią jednak trudno, gdy wysocy urzędnicy państwowi traktują organizacje pozarządowe jak wrogą konkurencję. Tak dziać się nie powinno. Organizacje, które się dziećmi zajmują potrzebują wsparcia państwa, to przecież oczywiste. Państwo ma obowiązek zająć się dziećmi, których nie widać, inaczej będą one stracone dla rozwoju własnego i wspólnego, bo jeśli zła sytuacja potrwa i tak w przyszłości przyjdą one po pomoc, do opieki społecznej i medycznej. Zaś gdyby minister Przemysław Czarnek mniej mówił o ideologii a więcej o realnym problemie tych kilku tysięcy uczniów, o których ich nauczyciele nic nie wiedzą - ludzie chętniej interesowaliby się dziećmi z sąsiedztwa. Zajęcie się ich losem, tym, co im grozi i czego im brakuje, to wspólny obowiązek. Na razie jednak 730 mln zł pierwotnie przeznaczonych w budżecie na oświatę w następstwie korekty przesunięto do Kancelarii Premiera, podobno mają zostać przeznaczone na nauczanie dzieci Polonii za granicą, ale żadnych konkretów nie znamy i praktycznie nie wiemy co z tymi pieniędzmi się stanie.

CZYTAJ RÓWNIEŻ: