Inwalidzi kontra rowerzyści

Pod koniec lat dziewięćdziesiątych na terenie Warszawy na osiedlach mieszkaniowych powstały przy wejściach do bloków specjalne rampy. Rampy powstały głównie dla mieszkających pod danym adresem inwalidów, jak również dla osób z dziecięcymi wózkami. Koszt wybudowania takiej rampy był na pewno spory nie mniej sam cel, był zacny a w takich przypadkach koszty budowy, schodzą na dalszy plan. Od czasu kiedy na warszawskich drogach i ulicach pojawiło się znacznie więcej rowerów, skuterów oraz hulajnóg poza tłokiem na ścieżkach rowerowych pojawił się problem z ich parkowaniem. Widok rowerów przypiętych w różnych często zaskakujących miejscach stał się zupełnie normalny. Znalezienie wolnego miejsca przy trzepaku, latarni lub znaku drogowym stało się oczywistą oczywistością, na którą już nikt nie zwraca uwagi. Niestety rowerzyści przypinają swoje pojazdy, do wszystkiego, co nadaje się do ich przypięcia.

Często są to ogrodzenia, kraty od okienek piwnicznych, płotki okalające trawniki, jak i co pomniejsze drzewa. Jak wszyscy rowerzyści wiedzą, że rower służy do tego, aby dojechać nim do samego celu i to dosłownie. Nie wszystkie mieszkania są na tyle obszerne, aby trzymać w nich rower lub rowery. W dużych blokach mieszkalnych na klatkach schodowych, jak i korytarzach większość miejsc jest dawno zajęta bądź zarezerwowana. Dlatego też trzeba szukać miejsca jak najbliżej samego bloku. Jak widać rampa przeznaczona dla inwalidów, doskonale nadaje się do tego celu. Jednak podobnie jak parkowanie na kopercie przypinanie do niej rowerów powinno być zabronione o innych pojazdach, nie wspominając. A z drugiej strony, jeśli spółdzielnie i wspólnoty mieszkaniowe wybudowały rampy dla inwalidów to może znajdą również środki i miejsce na altankę, w której rowerzyści bez obaw pozostawią swoje rowery?

Zdzisław Skisły fotograf znad Wisły poleca: